اهمیت نقش و جایگاه دیپلماسی فرهنگی در بسط روابط ایران و ازبکستان
سیدهادی زرقانی,ابراهیم احمدی,علی حکیمی خرم
فصلنامه پژوهشهاي سياسي جهان اسلام. ۱۳۹۹; ۱۰ (۲) :۳۱-۵۶
چکیده:
«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملتها. هدف نهایی اینگونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارائه یک تصویر مطلوب از روابط همهجانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبههای غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریماف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میرضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. براساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. دراین راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی بهطور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه میتوانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ ازآنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوریهای آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب میآید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی»، ضمن خنثی کردن زمینههای تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینهها دنبال نمایند. ازاینحیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مؤلفههایی همچون اسلام بهعنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیتهای میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که میتواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.«دیپلماسی فرهنگی» رویکردی است مبتنی بر نقش و جایگاه عوامل پیوندگر «فرهنگ» در روابط میان کشورها و ملتها. هدف نهایی اینگونه از دیپلماسی- در یک فضای صمیمانه، همگرا و بدور از تشنج، ارائه یک تصویر مطلوب از روابط همهجانبه، بر اساس اشتراکات تمدنی- فرهنگی و هویتی میان کشورهاست. روابط ایران و ازبکستان با وجود علقه و عقبههای غنی فرهنگی در طول کمتر از سه دهه (از1991م)، همواره دچار ضعف و نوسان بوده است. با مرگ اسلام کریماف (2 سپتامبر 2016) و روی کار آمدن شوکت میرضیایف (14 دسامبر 2016)، فصل جدیدی در روابط خارجی ازبکستان با سایر کشورها و از جمله ایران آغاز شد. براساس سیاست تداوم و تغییر با کمی انعطاف بیشتر، دولت جدید خواستار تعمیق و گسترش روابط دوستانه با ایران است. دراین راستا سوال اصلی مقاله پیشرو این گونه است؛ با عطف به پیشینه تاریخی- تمدنی ایران در آسیای مرکزی بهطور عام و ازبکستان به طور خاص، ایران و ازبکستان چگونه میتوانند روابط همگرا و روبه جلویی داشته باشند؟ ازآنجایی که ازبکستان (همانند اغلب جمهوریهای آسیای مرکز) عقبه تمدنی و فرهنگی ایران به حساب میآید، دو کشور قادرند در چارچوب «دیپلماسی فرهنگی»، ضمن خنثی کردن زمینههای تهدید، روابط همگرا و روبه رشدی را در همه زمینهها دنبال نمایند. ازاینحیث در روابط و تعاملات فرهنگی- تمدنی ایران و ازبکستان، مؤلفههایی همچون اسلام بهعنوان دین مشترک، زبان فارسی، مفاخر مشترک، حضور فرهنگ ایران در ازبکستان، جذابیتهای میراث تمدنی، تاریخی و طبیعی، توریسم، اقتصاد و... وجود دارد که میتواند موجب تقویت روابط دو کشور شود.
برای دریافت اصل مقاله اینجا کلیک کنید
نوشته شده توسط سید هادی زرقانی در سه شنبه ششم آبان ۱۳۹۹ ساعت 19:40 |
لینک ثابت |
وبلاگ تخصصی ژئوپلیتیک و جغرافیای سیاسی ...
ما را در سایت وبلاگ تخصصی ژئوپلیتیک و جغرافیای سیاسی دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : bgeopolitic2 بازدید : 272 تاريخ : دوشنبه 15 دی 1399 ساعت: 17:11